Kostiumowy 2001

Starożytny Rzym, czasy cezara Nerona. Winicjusz, młody patrycjusz, zakochuje się w pięknej Ligii, córce poległego w bitwie barbarzyńskiego wodza i chce uczynić ją swoją nałożnicą. Dla Ligii, chrześcijanki, oznacza to ciężki grzech i hańbę. Petroniusz, wuj Winicjusza, esteta i znawca sztuk, z którego zdaniem liczy się Neron, próbuje pomóc siostrzeńcowi w zdobyciu dziewczyny. Po nieudanej próbie porwania Ligii Winicjusz zostaje ranny i przebywa w chrześcijańskim domu. Opiekuje się nim Ligia, której Rzymianin też nie jest obojętny. Nauka chrześcijańska robi na Winicjuszu coraz większe wrażenie. Podczas nieobecności cezara w Rzymie wybucha pożar. Winicjusz wraca pośpiesznie do miasta, by odnaleźć Ligię. Wkrótce też przyjmuje chrzest z rąk apostoła Piotra. W Rzymie wybuchają groźne rozruchy. By uspokoić wzburzenie tłumów, Neron oskarża chrześcijan o wzniecenie pożaru. Chrześcijanie są mordowani, więzieni, rozrywani na arenach przez dzikie zwierzęta. Wśród uwięzionych znajduje się Ligia...

Czy „miłosny” skandal może doprowadzić do obalenia rządu? Już na 200 lat przed gorącą debatą w USA w związku z aferą z Moniką Lewinski, pewna niezwykła kobieta z Francji udzieliła konkretnej odpowiedzi. By odzyskać utracony honor rodziny młoda Jeanne de la Motte-Valois, wstrząsnęła tronem Ludwika XVI i roznieciła ogień rewolucji, która wkrótce ogarnęła cały kraj.

Francja za panowania Ludwika XV. W niewielkiej, odciętej od świata wiosce na południu szaleje "bestia z Gevaudan", monstrualna istota odpowiedzialna za śmierć ponad stu ludzi, głównie kobiet i dzieci. Gdy region ogarnia panika, król wysyła do Gevaudan swych najlepszych żołnierzy polecając im wytropić i zgładzić potwora.

William Thatcher od kilkunastu lat jeździ ze swoim panem po turniejach, służąc mu jako giermek. Po ostatnich zawodach Sir Ector umiera, a nie chcąc by wygrana nagroda się zmarnowała Wiliam przebiera się w jego zbroję. Wszystko się udaje, a chłopak zawsze chcący zostać rycerzem, postanawia przyjąć fałszywą tożsamość i brać udział turniejach.

Komedia Aleksandra Fredry w reżyserii Wojciecha Pszoniaka z 2001 roku. Prof. Ignacy Chrzanowski, pisał o „Dożywociu”, że jego osnowa „nie jest jedwabna, tylko z pajęczyny, niewiele więcej warta, tak w swoich pomysłach konwencjonalnych słaba, wiotka, mało prawdopodobna. Tak, ale w tej pajęczynie zawisł wspaniały okaz pająka, któremu na imię Łatka”. Rzeczywiście, od tej postaci zależy sukces każdej inscenizacji „Dożywocia”, toteż w dziejach teatru grywali rolę Łatki najwięksi – Wincenty Rapacki, Ludwik Solski, Jacek Woszczerowicz, Tadeusz Łomnicki. Wojciech Pszoniak, odtwórca głównej roli w tym spektaklu, zarazem reżyser i autor adaptacji telewizyjnej, stworzył wizerunek zadziwiająco współczesnego małego człowieka do małych interesów, goniącego za pieniądzem nieustannie i… pechowo.